Een duits donzen dekbed in 1970

Ik herinner het mij nog goed. Mijn moeder maakte het bed altijd strak op en als kind vond ik het heerlijk om zo voorzichtig mogelijk tussen de lakens te kruipen. Ik denk dat ik mij dan veilig voelde, ingebakerd.

Maar begin jaren ’70 vond er een revolutie plaats in Nederland. En ook bij ons thuis. Onder invloed van de wintersporters die heerlijk sliepen op hun vakantiebestemmingen in Duitsland en Oostenrijk deed het donzen dekbed haar intrede. Op de Leidato, de Leidse variant van de huishoudbeurs, raakte mijn moeder enthousiast. Geen gedoe meer met lakens en dekens, dacht zij, en we togen naar Van der Klugt in de Haarlemmerstraat voor mijn eerste dekbed.

Het werd een teleurstelling. Uiteraard kreeg ik niet zo’n lekker gevuld donzen dekbed, maar een vrij mager gevulde synthetische variant. Het was nog lang geen winter maar ik voelde wel dat dit dekbed me er niet doorheen ging helpen zodra deze zich wél aandiende. Een uur nadat ik naar bed was gegaan, stond ik in de huiskamer. Of misschien de wollen deken weer in ere hersteld kon worden.

Het weekend daaropvolgend waren we in de Ford Corsaire van mijn vader (gelukkig kostte benzine in die tijd een stuk minder) op weg naar Duitsland, op zoek naar een Duits donzen dekbed. We reden in een rechte lijn naar Bielefeld, waar mijn vader in de Tweede Wereldoorlog nog tewerkgesteld was geweest. Niet dat hij dacht dat hij wellicht nog wat tegoed had hoor. Het was meer dat hij wel weer eens terug wilde keren om te zien hoe het erbij stond.

In de hoofdstraat van Bielefeld vonden we al snel een beddenzaak, Betten Kirchhoff. We werden met alle egards ontvangen uiteraard. Zo vaak gebeurde het natuurlijk ook weer niet dat ze klanten uit Nederland over de vloer kregen. En hoewel we uiteraard niet met het duurste model de zaak verlieten, was ik natuurlijk maar wat blij om met dat lekkere donzen dekbed het pand te verlaten.

Het dekbed hield me heerlijk warm. In de zomer zelfs een beetje te warm. Dan maakte mijn moeder het dekbed weer ouderwets op met een laken en een dun dekentje.

Ergens onderweg is de magie van dat eerste donzen dekbed blijven hangen. 50 Jaar later verkoop ik namelijk Duitse en Oostenrijkse donzen dekbedden. Nog steeds kan ik enthousiast worden van een mooi donzen dekbed. Dat begint wat mij betreft al bij de tas. Zo’n luchtdoorlatende tas is zo specifiek, ik herken ze uit duizenden. En of ze nu heel eenvoudig zijn of heel luxe, ze doen allemaal perfect wat ze moeten doen: het dekbed een veilige plek geven als je het een tijdje niet gebruikt.

Ik open de tas, en daar ligt het dekbed. Het mooist natuurlijk als het vers uit het atelier komt. Het lijkt wel of de tijk gestreken is, zo glad is het dekbed nog. Ik krijg bijna moeite om het de klant toe te zenden. Maar goed, die heeft al betaald dus er is geen ontkomen aan.

Ik voel even aan de tijk, ik kijk hoe het dekbed opkomt, en dan gaat het dekbed in een omdoos. Ik plak de stikker erop, en het gaat naar iemand die er goed voor gaat zorgen. En het dekbed gaat ook goed voor die persoon zorgen. Ik ben blij.

Rien Stierman – Donzendekbed.nl